In de wandelgangen horen we ook al her en der dat Magnette in poleposition ligt om de volgende premier te worden, ook al heeft de kiezer nog niet eens gesproken.
Hallucinant eigenlijk, dat Paul Magnette vanuit de achtergrond zijn linkse tot communistische gedachtengoed kan opleggen aan het hele land, ook al smacht meer dan de helft van dat land naar net het tegenovergestelde. Een rechtser en vrijer beleid. Hoe komt dat eigenlijk?
(1) De klassieke Vlaamse partijen zetten Magnette zelf op die troon
Carl Devos haalt het ook aan in het debat: de PS kan een vrij goed trackrecord voorleggen van waargemaakte beloftes. Alleen: meer dan de helft van het land – Vlaanderen dus voor de goede verstaanders – wil dat beleid niet (en ondernemende Walen ook niet). Dat Magnette zonder veel tegenspraak het ambtenarenapparaat verder kan uitbouwen, de begroting helemaal kan laten ontsporen en met ideeën als een 32-urenweek met loonbehoud kan strooien, is gewoon omdat Open VLD, Vooruit en CD&V zich gewillig voor de kar van Magnette laten spannen en meehuilen met de wolven. Terwijl ze net het omgekeerde zouden moeten doen: Vlaams front vormen.
(2) Als de N-VA de passie preekt, burger let op je centen
N-VA profileert zich nu al jaren als die grote frontvormer tegen de Waalse dwingelandij. Maar de laatste tijd wordt hier en daar gewag gemaakt van een zekere N-VA-moeheid, en dat is voor ons niet meer dan terecht. Hoe is in werkelijkheid al gebleken dat ze de oplossing zijn? De partij doet niets anders dan Wallonië de les lezen, maar veegt niet voor eigen deur. De partij zit al sinds 2009 in de regering en toen was de Vlaamse begroting in evenwicht. Momenteel is het tekort weer 2 à 3 miljard euro, afhankelijk van de bronnen die je raadpleegt, en bedraagt de Vlaamse schuld rond de 45 miljard euro (en is stijgende, tot 49 miljard in 2027). De SERV zegt het zus, de regering zelf zegt het zo. Nu blijkt, kort voor de verkiezingen, de schuld maar 1,5 miljard meer te zijn. We onthouden toch vooral ook deze passage:
‘De Vlaamse regering houdt een aantal grote kosten wel buiten de begroting. Dat wil zeggen dat de minister die niet bij het begrotingstekort telt omdat hij inschat dat de investeringen op termijn terugverdiend zullen worden. Het gaat onder meer om de kosten voor de Oosterweelwerken en zogenoemde relance-investeringen na de coronacrisis, goed voor samen ongeveer 1 miljard euro.’
Een van de favoriete argumenten van Bart De Wever, dat ‘de burger niet dom is’, klopt ons insziens wel: in alle tv-studio’s komen prediken dat de rekeningen in orde zijn onder de N-VA, om dan achteraf telkens opnieuw te moeten vaststellen dat de realiteit toch anders is, dat kun je die burger niet blijven wijsmaken. Vandaar de terechte moeheid.
