We hebben nog maar pas de case Van Hool verwerkt, waar de directie dan mismanagement aangewreven werd, te laat handelen en niet inspelen op de werkelijkheid. Nu doet de directie van Audi dat wel en blijft de eerste reactie dezelfde als vanouds: staken.
Moeilijke economische realiteit
Des te schrijnender, want het gaat ook hier om de moeizame overstap naar elektrificatie van het wagenpark. Moeizaam, voor Europese bedrijven die kwaliteit willen leveren en niet de Chinese rommel die hier tegen voor onze fabrikanten onhaalbare prijzen gedumpt wordt. Met alle risico’s vandien, zoals het Nederlandse Algemeen Dagblad al waarschuwde.
Loonlastendruk in België
Een vestiging in België moet bovendien ook nog eerst onze loonlastendruk torsen. Een ondernemende industrieel is tegenwoordig zelfs beter af in het nochtans notoire stakingsland Frankrijk, waar Macron, ondanks de vele tegenstribbelingen, toch de nodige hervormingen doorgevoerd heeft en de ondernemingszin toch weer enigszins kiemt.
Een staking is niet het antwoord op alle problemen
Als dan, binnen die reële context, een vakbond resoluut voor de staking kiest, is die geen beschermer van de werkgelegenheid. Terwijl dat toch de eerste taak van een vakbond zou moeten zijn. Integendeel, hij orchestreert de werkloosheid van de toekomst. En nadat de laatste industriële onderneming hier weggetrokken is, zijn eigen werkloosheid. Want voor wie zullen de vakbonden dan nog moeten opkomen?
Een ontslagronde is altijd pijnlijk. Maar als de directie van Audi dan kiest voor de 317 tijdelijke werknemers om de vaste werknemers aan boord te houden, is dat toch een duidelijk teken dat ze niet met de botte bijl willen tekeergaan. Dan is het de taak van de vakbonden om constructief mee te denken, de tijdelijke werknemers te begeleiden en een hart onder de riem te steken en mee de schouders te zetten aan toekomstperspectief voor de vaste werknemers.
