Jean-Claude Trichet, de topman van de Europese Centrale Bank (ECB), waarschuwde afgelopen zondag voor ‘de secundaire effecten van de klimmende grondstoffenprijzen’. Trichet liet daarbij verstaan dat het verhogen van de lonen wel de laatste stommiteit zou zijn om te doen in de eurozone, omdat het de daling van de werkloosheid teniet zou doen.
Ondanks die waarschuwingen blijven ABVV en ACLVB zich verzetten tegen het bemiddelingsvoorstel over het interprofessioneel akkoord (IPA) dat de federale regering in lopende zaken een kleine twee weken terug bereikte. Die vakverenigingen gaan daarmee voorbij aan het besef dat de toestand stilaan precair is geworden en dat er echt geen ruimte is voor een loonsverhoging.
Het ACV keurde – ondanks het ontbreken van steun van het LBC – het IPA goed, terwijl ACLVB en ABVV het IPA verworpen. Als we echter het tweede Duitse Wirtschaftswunder willen navolgen dan zullen alle Vlaamse vakverenigingen zich eensgezind achter een gematigd IPA moeten scharen.
De arbeidersbewegingen krijgen vandaag de dag echter samen om en bij de 200 miljoen euro als commissie op de werkloosheidsuitkering. Daardoor hebben zij eigenlijk geen enkele beweegreden om effectief mee te werken aan sociaal economische hervormingen in de strijd tegen de werkloosheid en bewerkstelligen ze in die zin ook voor een stuk de politieke impasse.
Mochten alle Vlaamse vakorganisaties eensgezind het IPA hebben goedgekeurd, zou er voldoende druk geweest zijn op de Waalse tegenhangers om eveneens hun goedkeuring te geven aan het IPA.
Het feit dat het ACV het IPA – zij het schoorvoetend – wel heeft aangenomen, bewijst dat er wel degelijk nog een beperkte sense of urgency is. De tewerkstelling in België daalt en niemand twijfelt er nog aan dat de loonfactor daar een belangrijke rol in gespeeld heeft.
Als je jobs wilt behouden en creëren die toegevoegde waarde leveren, dan moet je alles in het werk stellen om naar Duits model een pact te maken waarbij enerzijds lonen gematigd worden en er langer gewerkt wordt, en anderzijds bedrijven werkzekerheid garanderen. Dat alles met het oog op het versterken van de concurrentiekracht van de Vlaamse economie. Die doelstellingen kan je onmogelijk bereiken door een sociaal conflict uit te lokken.
Het njet van de meeste vakverenigingen tegen het IPA in combinatie met de formatiecrisis is koren op de molen van de financiële speculanten die ons land maar al te graag op het offerblok zouden zien liggen.
